Giovannino Prosperi scomparve giovanissimo nel 1944 durante un bombardamento degli anglo-americani.Di lui ha scritto il prof. Cesare Bianchi:
Giovanni Prosperi è il più ciociaro dei ciociari . Nelle sue poesie egli fa risaltare le qualità di questa nostra razza :il valore dei ciociari è esaltato. Egli vive fra i protagonisti delle sue poesie .Usa la loro lingua, il dialetto, che è l’espressione perfetta di ogni sensazione dell’ anima. Il sano umorismo dei suoi vernacoliè la caratteristica della gente nostra, che da sola, riproduce il tipo del romano antico.
Frintinu

Gli cunti mo’ gl’anni cu tè Frintinu!
Gnentudumenu prima issu ha natu Cu Roma,
cu Ggesù, sessù laudatu!…
Urazzi, gli pueta dullu vinu
Prima ci ha statu i ha scrittu:
“Gli signoru
Cu vò munà ‘na vita queta i ccalma
Cu nun ci piaci da suntì rumoru
Cu và a Frintinu su rumettu l’alma
Su po’ fa ‘na durmita a tuttu l’oru!

La putata i gli citronu

Diceva ‘na putata a ‘nu citronu
virdu i rittu accommu a fusu:
«Lu sai ca si curiusu?
Purché tu schiaffi sempru mmesi a tuttu?
tu tu l’eta luvà ‘sta mmalatia…».
“Va’, putatèlla me’…” ruspuni assuttu
“Tu puru te’ ‘na bbrutta annuminata…
Stai sottu tèra… j’e stongu dafòra
piuttostu penza a dartu ‘na lavata
mmeci da fa udè ca si signora!”

Lengu cattivu

Cummà, Mariè… Nun si saputu gnèntu?
Ha scappata la figia du Rusina!…
chi? chella cu n’ha fattu millu u centu?!
Si, chella cosa secca fina, fina!!!
Si suntissi la mamma… la ruffiana,
cu criticava uttru i maritatu!
essa ‘nza gnentu…mancu alla luntana,
dici, s’ammaginava ‘stu murcatu…
Lu cralmu… si sapissi! I cchi ci credu?
Ci crudarà sultantu gli maritu
ca tè lu corna longu i ‘n zu lu vedu. ..’
– Eh! Luirè… la mamma giuvunotta
l’ha fattu puru lessa certu scitu… –
– Mbè… la figlia sta affa la stessa bbotta!

Gli canu mé

Gli canu me’ è troppu ‘ntilligentu
tu gli teta udè, ‘n è da strapazzu.
i mancu è tantu bbegli veramentu,
ma appari agli atri cani, rnbè, si ppazzu!
Pò tè ‘na uocca propriamente fina!
nun lu raccogli mica l’ossa ‘ntèra!
gli vidi appressu a mmi sera i mmatina
i sempru arditu i prontu a ffa la guèra.
Mancu pu millu liru gli vunnessu
‘stu canu cu tè ‘n corpu lu uraci
pu l’oru dugli munnu nun gli dessu!..
Su magna, anduvinatu? santa paci!
lu carti cu je scrivu i lu prumessu.
pu cchestu mu gli stregni i nun gli bbaci.

Rosa spina

Tu si ‘na rosa du vullutu finu
fioru più bbegli fra tutti gli fiuri.
Gli solu t’accarezza a mmatutinu
tu bbacia i t’ arabbiva gli culuri!
Ci rumanu ‘neantatu si tu guardu
je tu vulessu stregní pianu, pianu…
ma tu te’ troppu spinu i nun m’anzardu
t’addoru i t’accarezza da luntanu
j’e tu vulessu cresci pu ‘stu coru
Ci vulessu sprucà la fantasia
ma tu te’ troppu spinu i ddaidu loru!…
A maggi Rosa bbèlla tu nu vai…
Quandu ruvè ruporti l’allugria…
j’e m’appassiscu….
i unu ruvengu mmai!

Luna piena

Quantu si bbella tu, luna, massera!
cu chella faccia piena mu rumiri…
pu mmi tu si la faccia più sincera
più stai da mi luntanu i ppiù m attiri…
Tu rigni ‘ncelu commu a na riggina
mmesi a ‘nu mantu tuttu ricamatu
da ‘na mani du fata bbianca i ffina
du perla luccichèntu trapuntatu…
Tu ridi.. si ccuntenta… j’e mu ‘ncantu …
è la bullezza a mmi cu m’ha traditu! …
Penzu cu gl’occhi lucidi du piantu:
“Tu coru me’ gintilu i troppu umanu
lu cosu bbèllu (mo’ lu so capitu)
è megli cullu guardi da luntanu!..”

Gli amori sfortunati

M’ annammur…’na vota du ‘na bbionda
cu gl’occhi chiari i sugli nasu ‘nzù
na bbèlla stacca cullu zampu rittu;
tozzu ‘na cotta lassaì mottù!…
Gl’amici mu dicevunu:
‘st’attenti chella è ‘na uttra cu nun fa pu tti…
chella cerca gli gradi’ gli tunènti
lu vo’ capi o nun lo vò capi?… ¯
Ma gnèntu;
j’e ‘nsunteva.
Faceva appressu a jessa gli pagliacci
commu a ‘nu uttaracci.
“La simu vista ‘nsiemi cu ‘n avieru…
nu tu culimu bbènu,
chellu cu tu dicimu è tuttu veru;
arapri gl’occhi… tu passi lu penu..
J’e mmeci signitava a suspirà;
la circava pu tuttu
cornmu a ‘nu cosu mattu.
Gl’amoru ‘nfatti chestu è bbonu affà:
t’ addormu doci doci
ca tè ‘na bbella voci
‘Na sera calma pu cumbinazzionu
veddu ‘na cosa cu mu feci àffettu
commu si ‘ncapu
mu fussinu ittatu ‘nu cunconu
d’acqua gilata; ‘mpettu
quasi gli coru su furmà da bbattu…
Mu rusbiglià, ci rupunzà, scappà…
Gli amoru appressu a mmi
nun ci pòttu vunì
cureva troppu fortu
i gli spurdì!
Tutta la nottu m’attastà la frontu
punzènnu: a ‘ngrazziaddì commu la trovu
j’e pu ‘na frega
ancora ‘nso parèntu dugli bbovu!..”